بازی Black Ops 7: شاید بدترین بخش داستانی Call of Duty باشد

Call of Duty: Black Ops 7: نقد کمپین

کمپین Call of Duty: Black Ops 7 یکی از بزرگ‌ترین پس‌رفت‌هایی است که یادم میاد توی سری Call of Duty دیده‌م. همیشه کیفیت کمپین‌ها متغیر بوده؛ بعضی نسخه‌ها مثل Modern Warfare 3 و Black Ops 3 ضعیف‌تر بودند و بعضی‌ها مثل Call of Duty 4: Modern Warfare، World at War و Black Ops 6 تجربه‌های به‌یادماندنی داشتند. نسخهٔ اخیر (Black Ops 6) از نظر مکانیک بازی کارهای خیلی جالبی کرد و ساختار مأموریت‌ها رو تازه کرد؛ اما متأسفانه Black Ops 7 انگار همهٔ اون درس‌ها رو جلو یه صف اعدام گذاشته و پاره کرده.

در Black Ops 7 شما نقش هر کدوم از چهار عضو تیم Specter One رو بازی می‌کنید؛ تیمی که توسط David Mason (با بازی Milo Ventimiglia) هدایت می‌شه پسر Alex Mason، قهرمان نسخهٔ اول Black Ops. روایت داستان ده سال بعد از اتفاقات 2025 در Black Ops 2 دنبال می‌شه و ظاهراً آنتاگونیست اون بازی Raul Menendez دوباره برگشته. مثل Black Ops 6 که در اوایل دههٔ ۹۰ اتفاق می‌افتاد، محور اصلی این نسخه هم حول به‌کارگیری سلاح روان‌شیمیایی‌ای به اسم «Cradle» است که گفته شده قبلاً ریشه‌کن شده بود. غافلگیری: برگشته و کارهای عجیب و غریب انجام می‌ده.

شاید عجیب به‌نظر بیاد، اما توی Black Ops 7 حتی یک NPC غیرمحاربتی هم وجود نداره. خب، توی شوترهای اول‌شخص اکثراً NPCها یا دشمن‌اند یا قابل تعامل نیستن، اما بهترین نسخه‌ها بین کورس‌های شلیک، لحظاتی از آرامش و تعامل با آدم‌هایی که نمی‌خوان شما رو بکشن هم می‌ذارن تا دنیا محسوس و زنده بشه. حتی Black Ops 6 این کار رو با مراحل نوآورانه در میهمانی‌های سیاسی یا کمپ‌های نظامی انجام داده بود.

در Black Ops 7 کل بازی بیشتر شبیه یه حالت موجی شده؛ از یک لوکیشن می‌پری به لوکیشن بعدی و یه داستان خیلی شُل و وارفته هم پشتشه. نبود شخصیت‌های دیگه حتی یه تعداد آدم معمولی تو مأموریت‌های شهری مثل توکیو یا توی نقشهٔ عظیم Avalon باعث شده همه‌چیز مصنوعی و سطحی به‌نظر بیاد. وقتی فقط شلیک می‌کنی و آدم «واقعی» برای دیدن وجود نداره، آدم می‌پرسه: این همه تیراندازی برای چیه؟

برای توضیح اینکه چرا این‌طوریه، باید بدونید Treyarch این نسخه رو مشخصاً به‌عنوان یه کمپین هم‌کاری (co-op) جلو برده، نه یک تجربهٔ تمام‌وکمال تک‌نفره. مشکل اینه که وقتی هدف حمایت از چند بازیکنه، باید از خیلی چیزهایی که قبلاً کمپین‌های خوب Call of Duty رو ساختن بگذری تا ساختار مأموریت‌ها متناسب چندنفره باشن. (برای شفافیت بگم که قبل از پایان‌مقالات نتونستم Black Ops 7 رو به‌صورت کو-آپ امتحان کنم.)

شاید فکر کنید وقتی تنها بازی می‌کنید، حداقل همراهانی با هوش مصنوعی کنار شما هستن؛ اما به طرز عجیبی اینطور نیست. تجربهٔ تک‌نفره بسیار تنهاییه: اتاق به اتاق دشمن‌ها رو تار و مار می‌کنید و اعضای Specter One فقط موقع سینماتیک‌ها ظاهر می‌شن. نتیجهٔ تمرکز روی کو-آپ اینه که بازی همیشه آنلاینِ؛ یعنی هیچ توقفی برای بازی وجود نداره، اگه ببندی باید مرحله رو از اول شروع کنی، و حتی خبری از سطوح دشواری قابل انتخاب نیست بازی براساس اندازهٔ اسکواد سختی رو تنظیم می‌کنه.

یه مأموریت توی بازی هست که واقعاً جالب از آب دراومده و یادآور لحظاتی از کمپین‌های قدیمی Call of Duty شده: «Suppression.» توی این مرحله مثل خیلی جاهای دیگهٔ کمپین تحت اثرات توهم‌زای و کابوس‌وار Cradle هستید و باید با پنهان‌کاری از Vorkuta رد شید، جایی که Alex Mason در نسخهٔ اول زندانی بود. زندانی‌هایی شبیه دیو همه‌جا هستن و شما بیشتر از یه چاقو و نارنجک فریب‌نده نداری. این سبک مرحله‌های خطی و اتمسفریک قبلاً کمک کرده بود کمپین‌ها گل کنن؛ اما متأسفانه Black Ops 7 جز این مرحله عملاً خالیه.

علاوه بر دیوهای دوپا، عنکبوت‌ها و موجودات غول‌پیکر پرنده‌ای که تف می‌کنن هم توی چند مأموریت هستن و یادآور دشمنای مدرن بازی‌هایی مثل Doom هستن. از نظر بصری خیلی چشم‌نوازن، ولی جهت‌گیری کلی داستانی و بصری سری Black Ops توی این نسخه آن‌قدر نامعقول شده که همراه شدن باهاش سخته.

با این حال، Cradle بهانهٔ چند باس‌فایت جالب رو فراهم کرده که از معدود نکات مثبت Black Ops 7 هستن. باس‌ها کمی راحت طراحی شدن دقیقاً نفهمیدم چقدر دلم برای تنظیمات سختی تنگ شده ولی از باس چندسر شبیه درخت تو جنگل آنگولا که «The Nightmare» نام داره، تا یه نسخهٔ عظیم‌الجثه و ماده‌ای‌خور از یکی از هم‌تیمی‌هاتون که زمین رو می‌کوبه و گاز سمی پخش می‌کنه، کمپین رو به سمت تجربه‌ای بازی‌گونه‌تر بردن.

متأسفانه این دقیقاً چیزی نیست که من از یه کمپین Call of Duty انتظار دارم. لحظات آیکونیک سری مثل ترور Zakhaev توی «All Ghillied Up» در Call of Duty 4، تمیز کردن متدیک خانه‌ها توی «Clean House» از Modern Warfare (2019)، یا حتی پازل پیانو و تحقیق در زیرزمین توی Black Ops 6 اینجا تبدیل به خاطره شدن. کمپین پی‌درپی دشمن می‌فرسته جلو، فرصت نفس کشیدن نمی‌ده و از ارائهٔ حتی یک لحظهٔ احساسی با شخصیت‌هایی که قبلاً می‌شناختیم خصوصاً David Mason سر باز می‌زنه.

بیشتر مأموریت‌های دیگه روی Avalon رخ می‌دن؛ همون نقشه‌ای که حالت Endgame روی اون جریان داره. Endgame ترکیبی از DMZ، Warzone و Zombies هست؛ با اهداف بی‌پایان و تا ۳۲ بازیکن تو یه جلسه. از تجربه‌ای که داشتم، روح و گیرایی‌ای توش نیست: از یک نقطه به نقطهٔ دیگه با wingsuit می‌پرید و می‌تونید از کنار بیشتر دشمن‌ها سریع رد شید اگه اصلاً حوصلهٔ جنگ ندارید. هنوز جذبم نکرده، ولی چون Endgame قراره بخش زنده و در حال تکامل بازی باشه، ممکنه با بازی بیشتر بهتر بشه.

اما همه‌چیز تا اون مأموریت نهایی امیدواری ایجاد نمی‌کنه. اینجا هیچ چیز با دقت چیده نشده؛ کل حالت کمپین انگار بعدی ساخته شده. دلایل متعددی ممکنه داشته باشه: Treyarch کلی سال برای ساخت Black Ops 6 زمان داشت، اما این نسخه تنها ۱۲ ماه بعد منتشر شده؛ احتمالاً زمان کم بوده. شاید تمرکز روی مولتی‌پلیر و زامبی رفته باشه چون اون مودها تکرارپذیرترن و واقعاً دلیل اصلی خرید اکثر بازیکنا از Call of Duty هستن. هر چی که باشه، Black Ops 7 یک نقطهٔ ضعف جدی برای کمپین‌های Call of Duty محسوب می‌شه.

پاسخ به چند سؤال متداول (FAQ)

سوال 1: کمپین Call of Duty: Black Ops 7 تک‌نفره قابل بازیه؟

بله قابل بازیه، اما طراحی‌ش برای تجربهٔ کو-آپ هست و بازی تک‌نفره حس تنهایی و نبود همراه هوش‌مصنوعی رو القا می‌کنه.

سوال 2: آیا بازی نیاز به اتصال دائم اینترنت داره؟

بله، تمرکز روی کو-آپ باعث شده بازی همیشه آنلاین باشه و امکان توقف (pause) یا ذخیرهٔ محلی محدود باشه.

سوال 3: آیا مراحل بصری و باس‌فایت‌ها ارزش تجربه کردن دارن؟

بله؛ باس‌فایت‌ها و بعضی مراحل توهمی مثل «Suppression» از نقاط قوت بازی هستن و طراحی بصری‌شون چشم‌نوازه.

سوال 4: آیا Endgame جایگزین خوبی برای کمپین شده؟

Endgame ترکیبی از چند مود معروفه و امکان سرگرم شدن داره، اما فعلاً از نظر روح و گیرایی کم داره؛ ممکنه با به‌روزرسانی‌ها بهتر شه.

سوال 5: آیا این نسخه برای طرفداران قدیمی سری توصیه می‌شه؟

اگر دنبال تجربهٔ داستانی کلاسیک و احساسی سری هستید، احتمالاً ناامید می‌شید. اما طرفدارای مولتی‌پلیر یا کسانی که عاشق باس‌فایت‌های خفن‌اند ممکنه نکات مثبتش رو ببینن.

جمع‌بندی نهایی

Call of Duty: Black Ops 7 تجربه‌ایه که بعضی ایده‌های جاه‌طلبانه داره. مثل باس‌فایت‌های خلاقانه و مراحل توهمی ولی کلیت کمپین ضعیف، ساختار موجی و نبود تعاملات انسانی واقعی باعث شده تا این نسخه نتونه حس و حال کلاسیک و احساسی سری رو بازتولید کنه. تمرکز روی کو-آپ و آنلاین بودن بازی باعث شده تجربهٔ تک‌نفره تنهاتر و کمتر جذاب باشه. اگر دنبال لحظات نمادین داستان‌محورِ Call of Duty هستید، این یکی ناامیدتون می‌کنه؛ اما طرفداران مولتی‌پلیر و بخش‌های زنده شاید بخش Endgame رو پیگیری کنن و بهبودهایی ببینن.